تحلیل ، نقد و بررسی فیلم گزارش کیارستمی

فیلم از ابتدا با فضاسازی که از محل کار، زندگی و تفریح پرسوناژ اصلی دارد سعی میکند تا مقدمه و بستر ورود به شخصیت را آماده کند و حس سمپاتیک را با محمد فیزوزکوهی پدید آورد.

ناقص ماندن این مقدمه ها و آماده سازی ها سبب می‌شود که بیننده تا انتها به قضاوت شخصیت او مشغول باشد و نتواند آن قصد بیطرفی را حس کند، کماکان که سردرگمی در سناریو باعث شده تا خرده پیرنگ هایی اضافی و دور از محتوا اصلی را متحمل شویم و با آن سکانس ها اضافی فرصت برای عرض اندام پیرنگ اصلی یعنی تقابل زناشویی این زوج وجود نداشته باشد.

همچنین بی تجربگی کیارستمی در مقام کارگردان باعث دکوپاژ های اگزوتیکی شوند که گویا عدم تسلط بر دوربین را حکایت میکنند، اوج آن ها در جدل های اداره مالیات است که می‌توان به کلوز آپ هایی به ربط از آبدارچی اشاره کرد، همچنین تدوین های مبتدی در فیلم عملا حس تداوم را از بین می‌برند و واقع گرایی محبوب کیارستمی لطمه میخورد.

سینمای قبل از انقلاب کیارستمی – کیارستمی و سینمای واقع گرایی

تحلیل فیلم گزارش عباس کیارستمی

در راستا فضاسازی دقیق فیلم نمی‌توان به طراحی صحنه دقیق، دوربین حاذق زرین دست و صدا برداری سرصحنه اشاره نکرد. دوربین «مسافر» هر قدر که از نکات نسبتا ضعیف فیلم است، اینجا قدرتمند است و کیارستمی را از کمپزیسیون های غلط و قاب بندی نا میزان رهانیده است.

از نکات حائز اهمیت فیلم تاثیر مهمی ست که بر تاریخ سینما ایران داشت. صدا برداری سر صحنه که تا آن لحظه جز در «خشت و آینه» که آن هم نسبتا ابتدایی بود، در فیلمی وجود نداشت و «گزارش» از پرچمداران این امر در تاریخ سینما ایران است، هرچند در بسیاری از سکانس ها عدم تسلط بر کنترل بالانس صدایی سبب وجود صداهای بسیار مزاحم و اضافی در فیلم شده است(مانند سکانس خیابان و ماشین) اما این تاثیر ارزشمند و فنی، مهم تر از این قبیل مشکلاتیست که به مرور زمان حل شدنی بودند.

نقد فیلم گزارش کیارستمی

کیارستمی در یک امر از همان ابتدای کارش استادانه عمل کرده است و آن درک تفاوت دنیا زنانه و مردانه است. در گزارش که پیرنگ اصلی همین تقابل زناشویی ست، کیارستمی با دیالوگ هایی هوشمندانه و سکانس هایی به موقع، آن عواطف زناشویی را بیان میکند، از سکانس بحث و جدل در ماشین تا لباس جمع کردن زن به منظور ترک همسرش.

در سکانس جدل خانگی که اوج این عنصر است، زن همانطور که با حرص چمدان بزرگ و زمختش را جمع میکند، آماده است تا با «نرو، بمان» همسر از کارش منصرف شود، و در کنار این غوغا زنانه، همسرش یعنی محمد، فریاد می‌زند که «تمامی وسایلش را جمع کند زیرا برگشتی در کار نیست!»

اما به آرامی خم می‌شود و در گوش فرزندشان می‌گوید «به مامان بگو که نرود!» و کیارستمی با همین دیالوگ ها اکت های حساب شده در این سکانس درخشان بحث و جدل، تمامی آن چه را که تا آن لحظه بیان نمی‌کرد، می‌گوید. کودک بامزه در فیلم که گویی خط قرمز این زوج است، قربانی اصلی در این فروپاشی زناشویی ست و کیارستمی آن را معترف می‌شود.