[vc_row][vc_column][vc_column_text]
مواردی که در فیلم داستان استریت مورد نقد و تحلیل قرار می دهیم :
- سفر سوررئالیستی
- ماهیت سفر
- نقد درون مایه فیلم داستان استریت دیوید لینچ
- نگاهی به جاده مالهالند و بزرگ راه گمشده
- مشاهده تریلر فیلم داستان استریت (در انتهای مقاله)
- ثبت کامنت و مشاهده نظر سایر دوستان (در انتهای مقاله)
سفر سوررئالیستی در فیلم داستان استریت
«آلن دو باتن»، کتابی دارد با عنوان «هنر سفر». محتوای کتاب درباره ی این است که چگونه مکان ها را دقیق و کامل ببینیم؛ فهم اینکه سفر چیست و چه فرقی بین مبدا حرکت مسافر و مقصد او از نظر روانشناختی و فلسفی وجود دارد. همچنین، بیان تجاربی از زندگی شخصی نویسنده، پیرامون این نکته که افکار در سفر چه فرمتی پیدا می کنند و سرعت، گستره و عمق شان چگونه است.
شواهد نشان می دهد وقتی در خانه نشسته ایم با زمانی که در سفر هستیم شکل افکارمان فرق می کند. این امر شاید ناشی از تاثیر لحظه ای تجارب سفر باشد یا ذوق زدگی از دیدن یکسری از پدیده های جذاب. چون افکار وقتی در ذهن رسوب کنند به راحتی تغییر نمی کنند.« آدمی آن گونه می اندیشد که زیسته و عادت کرده و نه برعکس».
نویسنده ی کتاب هنر سفر، در تلاش است بگوید که سفر کردن مفید و بامعنی، «هنر» می خواهد و «امکان»: «هنر» شکار زیبایی هایی پنهان سفر و امکان مادی برای زیستی معقول و ایمن. بااین همه، در راستای بیان تفسیر خود، و برای درک عیمق تر فیلم «داستان استریت» اثر «دیوید لینچ»، تا ایستگاه آخر این متن، به کتاب آلن دوباتن نیازمندیم: در خدمت سینما.
ماهیت سفر در فیلم داستان استریت
فیلم «داستان استریت» با هدایت «دیوید لینچ»، «داستان سفر آلوین» بیمار و پیر است برای رسیدن به بردار بیمارش، تا باری دیگر «آسمان پرستاره» را باهم ببینند. سفر طولانی آلوین پیر به وسیله ی یک ماشین چمن زنی است! و همسفر وفادار او، همین ماشین چمن زنی است. البته دوستانی گذری در مسیر سفر با او آشنا می شوند از جمله دوچرخه سواران و کهنه سربازی از جنگ جهانی دوم و یک جوان.
پس تا اینجا حتما متوجه خطوط این نوشتار شده ایم که این فیلم دیوید لینچ، فیلم سفر یک پیرمرد بیمار و چگونگی سفر اوست که از راه تصاویری متحرک برای تماشاگر روی پرده ی سینما عرضه شده. و کتاب آلن دوباتن نیز داستان سفر است که با کلمات برای خوانندگان بر صفحه ی کاغذ ثبت شده. بدین ترتیب،
منطقا می توان چنین گفت که هم نویسندگی هم فیلم سازی، نوعی سفر باشد: اولی در جهان متن ها به سفر می رود و بعد از گشت و گذار موشکافانه، بازمیگردد تا به جهان متن ها، متنی دیگر بیافزاید و دومی به سرزمین تصاویر می رود تا موقع بازگشت، بر ثروت سینما، چیزی اضافه کند.
اکنون ضمن توجه به خط فیلم نامه، به آرشیو تاریخ سینما سری می زنیم: در فیلم «بسوی طبیعت وحشی» اثر «شان پن»، جوانی بسوی طبیعت سفر می کنداما.در فیلم داستان استریت، پیرمردی یعنی آلوین بسوی برادرش به جاده می زند ولی طبیعت و برادرش همچون ستاره ها درشب که انگار سنجاق شدن بر سقف آسمان، طبیعت با آلوین است. جوان در فیلم بسوی طبیعت وحشی در دل جنگل در اتومبیلی کهنه و با گیاهان، زندگی می کند و پیرمرد در فیلم داستان استریت ، با ماشین چمن زنی اش راه می پیماید. آلوین به سمت برادرش می رود. جوان از خانواده و دوستان می برد: این تفاوت دونسل جوان و پیر است یا دو طرزنگاه؟
یا نه، خود سفر، خصلتی سیال دارد همچون زمان جوانی و زمان پیری؟ و همچنان که آلن دوباتن آورده سفر می تواند تبدیل به سینمای زیبا شود همچون سینمای لینچ در فیلم داستان استریت.
طبیعت در مقام یک کالا در داستان استریت
پیرمرد در جنگ جهانی دوم همرزمش را به اشتباه کشته. پیرمرد به مفهوم برادری وفادار است و این چیز کمی نیست. پیرمرد یادگار پدر و مادر را پاس می دارد و این خاطره ی سرشاریست. پیرمرد سفر می کند چون بقول خودش همیشه در سفر بوده ولی پیری به خوشی نمی رود اگر در آن، یاد جوانی بیافتی و این قسمت بد پیری است: آلوین در فیلم داستان استریت چنین می گوید.
نکته اینکه چگونه می توان در طبیعت پناهگاه گرفت وقتی طبیعت در مقام یک کالا و شی قرار گرفته و در دست مبادله است؟ محیط زیست به حکم سودطلب ها، دیر یا زود باید شکل صنعتی به خود بگیرد. به زبان خیلی ساده یعنی درختان بریده شوند و تغییر کاربری بدهند. شهر می خواهد همه جا دامن بگسترد و فرار از شهری شدن مدرن، به شکلی که شام پن در اثر بسوی طبیعت وحشی پیشنهاد می کند، کمی غیرمنطقی به نظر می رسد. بگذریم.
سفر در جوانی غنی تر است یا در پیری؟ پاسخ فیلم لینچ این است که سفر در پیری وزن دارد و بها و لبریز از معنا اما انرژی میخواهد و زمان. چون زمان در پیری بسمت بسته شدن می رود بخاطر منظری نزدیک مرگ. در ادامه، پاسخ فیلم بسوی طبیعت وحشی اثر شام پن، به آن سوال این است که سفر در جوانی هیجان دارد و شور و جذابیت ولی انرژی نمی خواهد و زمان باز است چون منظر مرگ ظاهرا دور است اما در پیری گویا هر روز صدایش در اطراف مان پخش است؛ صدای مرگ را می گویم: معنابخش زندگی.
نقد درون مایه فیلم داستان استریت دیوید لینچ
آلوین در سفر بسوی برادرش در جاده با جوانی آشنا می شود باهم دور آتش می نشینند جوان از او می پرسد بدی پیری چیه؟ میگه اینه که جوانی را بیاد بیاری. ظاهرا حافظه دوست خوبی برای پیری نخواهد بود چه لبریز از خوشی چه سرشار از حسرت. چون زمان دارد بسته می شود و مرگ پشت در است و جوانی همچون عتیقه متعلق به گذشته است و مثل چوب های آتش آلوین سوخته و انرژیش مصرف شده. ازین رو آلوین می گوید که بدی پیری اینه که جوانی را بیاد بیاری و این دیالوگ طعم تندی و حسرت آلودی دارد خصوصا اگر جنگ جهانی را دیده باشی و هم رزم خود را در جنگ به اشتباه کشته باشی و در پیری «بیاد بیاوری» که چه کرده ای.
آلن دوباتن در کتاب خود، از تفاوت نقطه نگاه ها، شکار منظرها و حس زیبایی شناسانه ای که به چشمان می دهند با تاکید روی سفر با هواپیما با کشتی و با قطار سخن گفته و سفر با قطار را با دعوتی فلسفی همراه کرده: سفرها قابله های افکارند… از میان تمام وسایل نقلیه مسافرتی، قطار احتمالا بهترین مددکار اندیشیدن است. مناظر بیرونی به هیچ وجه یکنواختی مناظره بیرون کشتی یا هواپیما را بالقوه ندارند. سرعتش به حدی است که مجال درگیر شدن به آدم را نمی دهد و درعین حال چنان کند است که چیزها را تشخیص می دهی. لحظه های کوتاه و برانگیزننده ای از خلوت افراد را به ما می نمایاند. دقیقا لحظه ای که زنی فنجانی را از قفس آشپزخانه برمی دارد ببینیم. بلافاصله، ما را از جلوی حیاطی عبور می دهد که مردی روی صندلی خوابش برده…».
اما در وقتی به فیلم داستان استریت دیوید لینچ می رویم نه از قطار خبری هست نه از هواپیما و نه از کشتی. سفر آلوین در جاده با ماشین چمنی زنی است و این انگاری خود: «غریب منظری» است با اسانس «سوررئالیسم» و حفره و جای خالی در کتاب آلن دو باتن. منظور اینکه وی در هنر سفر چیزی از ماشین چمن زنی نگفته! به نظر این قدرت سینماست و تردستی دیوید لینچ که سفر طولانی یک پیرمرد با ماشین چمن زنی را تصویر کند و «سفرنامه ای سینمایی» وارد تاریح سینما کند. با ارجاع به واقعیت فیلم داستان استریت: خود ماشین چمنی آلوین در سفر، برای توریست ها، جذابیت دارد و شایسته ی عکس یادگاری می شود. پیری و بیماری آلوین به به ماشین چمن زنی سنگینی همراه با جذابیت می دهد.
نگاهی به جاده مالهالند و بزرگ راه گمشده
در نگاهی مقایسه ای بین بیرون و درون کشورها، «آلن دوباتن» در کتاب «هنر سفر» می گوید: آنچه ما در خارج «غریب منظر» می یابیم، احتمالا همان چیزی است که در کشور خودمان تشنه اش هستیم». حال به آثار دیوید لینچ نگاهی دم دستی بیاندازیم: به «جاده مالهلند»؛ به «بزرگ راه گمشده» ،به همین فیلم نامه ی «داستان استریت» که قبل تر به شکل خلاصه، بیان کردیم. چه چیزی «غریب منظری» می بینیم؟ عناوین دو اثر و محتوای یک فیلم نامه، گواهی می دهند که نمایش هنرمندانه راه و جاده و بزرگ راه، «کد هنری» دیوید لینچ است. شاید بهتر باشد جسارت ورزیم و عنوان کتاب« هنر سفر آلن دوباتن» را، کمی «به نفع سینما» دستکاری کنیم، به این صورت:سرپرست «سفر هنری در سینما» ، دیوید لینچ است؛ سفری هنری با چاشنی غلیظ «سوررئالیسم».
نویسنده
فرمان رستمی
تریلر و تیزر تبلیغاتی فیلم داستان استریت
امیدواریم این مطلب براتون مفید واقع شده باشه
حتما در قسمت دیدگاه ، نظرات خودتون رو برای ما و مخاطبای ما کامنت کنید
همچنین می تونید این مطلب رو از طریق سرویس های اشتراک زیر برای دوستان خود ارسال کنید
ممنون که تا پایان مقاله با شرکت فیلمسازی کاتشو همراه بودید. کاتشو ارائه دهنده خدمات مختلفی در زمینه صوت ، تصویر و ویدیو می باشد که شاخص ترین این خدمات عبارت اند از : ساخت تیزر تبلیغاتی ، ساخت موشن گرافیک ، ساخت فیلم صنعتی ، ساخت فیلم مستند ، ساخت کلیپ اینستاگرام و ساخت فیلم مراسم . شما عزیزان اگر برای برندسازی یا امور تبلیغاتی شرکت خود نیاز به خدمات مذکور دارید؛ کافی است بر روی لینک های مربوط به خدمات کلیک کنید.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
بدون دیدگاه