نقد و بررسی فیلم دادگاه شیکاگو هفت The Trial of the Chicago 7

در تمام لحظات دادگاه ، قاضی به متهمین حکم اهانت به دادگاه می دهد و به معاون دادستان حکم اعتراض وارد است. قاضی دادگاه کاملا به این نکته اشاره می‌کنه که این یک دادگاه نیست ، این یک برنامه مضحک و خنده دار است. فیلم ذره ذره افتضاح بودن نحوه قضاوت در رابطه با این پرونده را به تصویر میکشد ، قضاوتی که بر پایه ی ظلم و دغل بازیست و برعکس شعار اصلی هر دادگاهی ، هیچ بویی از عدالت نمی برد.

کارگردان در ساخت و شکل گیری کاراکتر های محوری قصه موفق است و هر یک از متهمین حاضر در دادگاه ، شخصیت جالبی دارند که مخاطب را با خود همراه می کنند. به عنوان مثال ابی هافمن ( با بازی ساشا ارون کوهن ) با بیان جملاتی خنده دار در دادگاه و طنازی هایی که دارد ، یک شخصیت کاملا سمپاتی را در ذهن مخاطب ایجاد می کند. همچنین شخصیت پردازی قاضی که در طی فیلم دقیقا یک شخصیت رادیکال نمایان می شود.

از اکت خوب و کم نظیر در کنار لحن کلام ادی ردماین (در نقش تام هیدن ) قبل از شروع به نام بردن اسامی سربازان کشته شده در ویتنام ، معلوم بود قرار است لحظه ای خاص در دادگاه فیلم The Trial of the Chicago 7 اتفاق بیافتد. تام هیدن با خواندن اسامی تک تک سربازان حرف و کلام آخر را بازگو کرد. او هدف از این اعتراضات را جلوگیری از ریخته شدن بیشتر خون سربازان کشور و همچنین مردم ویتنام خواند . اگر در ابتدای فیلم به فراخوان سربازان دقت کنید اشاره می شود که بین 18 تا 24 سال به جنگ ویتنام اعزام میشوند و در این بین اکثریت جوان و زیر ۲۰ ساله بودند. این سکانس نقطه اوج ضربه ای بود که کارگردان می توانست به مخاطب خود وارد کند تا حرف خود و شخصیت های اصلیش را در قالب تصاویر ، دیالوگ ها و موسیقی متن بزند.

یکی دیگر از سکانس های تاثیر گذار فیلم سکانسی بود که کانسلر ، وکیل متهمین ( با بازی مارک رایلنس ) در نقش معاون دادستان شوارتز ظاهر شد و تام در جایگاه شاهد قرار داشت و مکالمه ی به شدت خوب و جالبی بین این دو صورت گرفت . هدف از این کار این بود که اگر فردا در دادگاه تام در جایگاه شاهد قرار بگیرد و شوارتز او را مورد سوال قرار بدهد ، تام برای هر کدام از سوالات احتمالی شوارتز جوابی در دست داشته باشد .

« اگر قراره خونی ریخته بشه ، بهتره تو کل شهر شیکاگو ریخته بشه »

جمله ای بود که آن روز ها معترضین در هنگام اعتراض دکلمه می کردند و برداشت بدی از آن جمله صورت گرفت. در این شعار منظور از خون ، خون خود متهمین و معترضین در سطح خیابان بود . زمانی که ابی هافمن در جایگاه شاهد قرار گرفت با آوردن جمله ای از عیسی مسیح به دادگاه توضیح می دهد که با کم یا اضافه کردن کلامی به یک جمله می توانید هزاران مفهوم از آن استخراج کنید. حتی  اگر این کارو با جمله خود مسیح هم انجام بدهید ، الان می بایست مسیح نیز در  کنار ما در زمره متهمین قرار می گرفت. ولی در نهایت دادگاه فقط به دنبال استخراج مفهومی بود که به نفع صدور حکم خودش می باشد.

جالب است که فیلم دادگاه شیکاگو به عنوان یک فیلم که بیانگوی قسمتی از تظاهرات سال های دهه 60 میلادی است، زمانی ساخته و دیده میشود که ما در قرن جدید و سال 2020 قرا داریم و چندی پیش ماجرای جرج فلوید و تظاهرات گسترده بعد ز آن را تجربه کرده ایم. با این فیلم همراه می شویم درحالی که مستقیما به خشونت پلیس در مواجه با معترضین اشاره می‌کند.

در قسمتی از فیلم که به زیبایی تدوین و کارگردانی شده است، روایت برخورد پلیس با معترضین ، به صورت موازی از زبان اَبی هافمن در اجرای استندآپ و زبان شاهدین حاضر در دادگاه را داریم. در این بین ما خیلی راحت به حقیقت ماجرا نزدیک می شویم و دلهره ی وقوع حادثه از پیش در جان مخاطب می افتد. جملات دردآور و سیاه اَبی هافمن در شرح ماجرا تاثیر خود را بر مخاطب می گذارد. مثلا وقتی از گاز اشک آور و باتومی که پلیس در دست داره و به وسیله آن به جون معترضین در خیابان ها می افتد صحبت می کند ، حس درد و خشم را برای مخاطب تداعی می کند. او می گوید باتوم ها از جنس چوبی است که با اون چوب ، چوب بیسبال را می سازند. چوب بیسبال در فرهنگ نمادین مردم آمریکا به عنوان یک سلاح سرد سخت و جدی تلقی می شود.

 کم رنگ کردن سیاه پوستان در دادگاه

پلیس فیلم ، پلیس امروز است ، دادگاه ، دادگاه امروز است و سیاست ، سیاست امروزه ماست و امروزه همه ی ما به خوبی می دانیم که دادگاه سیاسی همه جای دنیا وجود دارد و با ناعدالتی ترین حالت ممکن برگزار می گردد. و این حقیقت برای آدمی به شدت عصبی کننده است حتی در کشور پیشرفته و پهناوری همچون آمریکا که خود را ابر قدرت جهان می نامد.

فیلم در بعضی از قسمت ها تم و رنگ نژادپرستی نیز به خود می گیرد و همین امر می تواند دستخوش بیشتر دیده شدن فیلم در جشنواره ها و کسب جوایز مهم سال را برایش فراهم کند. زمانی که بابی جی سیل (رییس حزب پلنگ سیاه) در شروع دادگاه چندین بار خطاب به قاضی می گوید وکیل من در جلسه حاضر نیست و به شما گفتم که دادگاه رو عقب بندازین اما شما قبول نکردین ، قاضی نشان می دهد که این امر اصلا ذره ای برای دادگاه اهمیتی ندارد. چند روز جلو تر و پس از کشته شدن یکی از نمایندگان حذب پلنگ سیاه ، بعد از اعتراض های بابی سیل در دادگاه، رسما دهان آن را می بندند.

البته شاید سورکین به عنوان نویسنده و کارگردان اثر نخواسته است زیاد غلظت مساله نژاد پرستی را در فیلم بالا ببرد. چرا که در فیلم به حزب پلنگ سیاه (به عنوان نماد سیاه پوست ها) خیلی کم تر از چیزی که باید وقت می دهد و در مقایسه با بخش های دیگر فیلم کمتر بهش توجه می شود. درحالیکه در اعتراضات ۱۹۶۸ برای جلوگیری از ادامه جنگ ویتنام حزب پلنگ سیاه و سیاه پوستان شاید یکی از مهمترین نقش ها را ایفا کردند.

جمع بندی

در کل جدیدترین اثر ارون سورکین با بهره گیری از دو جین بازیگر درجه یک کاربلد توانسته است داستان آن سالهای نسبتا دور آمریکا را به خوبی برای بیننده امروز تصویر سازی کند و حس همدردی و خشم بیننده را نسبت به بی عدالتی های موجود بر انگیزد.